ถนนเส้นเดียวกับที่คุณจากมา คือถนนเส้นเดียวกันที่พาคุณกลับไป แต่บรรยากาศต่างกัน คุณรักที่มันพาคุณกลับบ้านและเกลียดที่มันพาความเหงาในวันที่คุณจากมา
ยิ่งเราเดินทางไกลมากขึ้นๆเท่าไร เรายิ่งห่างไกลไปจากจุดเริ่มต้นที่เราคิดถึง จุดเริ่มต้นที่สร้างให้เราเป็นเรา จุดเริ่มต้นที่ไม่ถูกเรื่องราวมากมายเปลี่ยนแปลงตัวเราไป จนไม่รู้ว่า ส่วนไหนของชีวิตกันแน่ ที่เรียกว่าเป็นตัวเองมากที่สุด
มันคงดีอยู่หรอกที่หลายสิ่งพัดพาเราไปไหนต่อไหนได้อย่างใจที่ต้องการอิสระ แต่อิสระเดียวกันที่เราโหยหา กลับทำให้เรามองหาที่ๆเราเคยจากมา เล็กลงเรื่อยๆ จนไกลลิบตา
ส่วนหนึ่งข้างในใจเราอยากไปให้ไกลถึงที่สุด ส่วนหนึ่งจากใจกลับบอกว่า
“จะไปให้ไกลถึงไหนกัน”
ที่สุดของเราชีวิตเหมือนหลังที่พิงกำแพงเวลา ไม่ว่ายังไงเวลาก็ดันเราไปข้างหน้าตลอด ไกลแค่ไหนถึงจะพอ ไกลแค่ไหน คืออิสระ หรือความอิสระมันอยู่ข้างในจิตของเราเอง
หลายสิ่งที่เราสูญเสียไปจากการเดินทาง อาจะเรียกคืนด้วยการโหยหาจนสิ้นเสียงกลับมาไม่ได้
เรายังรักมันอยู่ไหม รักในการแสวงหา รักที่จะทะลุไปข้างหน้า หากวันหนึ่งสิ่งเหล่านั้นตอบแทนเราด้วยการจากไปของตัวตน ชีวิต ความสุข หรือพื้นที่เล็กๆที่ปลอดภัยของตัวเอง
