สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มันอาจเป็นสิ่งที่เคยเกิดขึ้นและผ่านไป เราอาจจะเดินมาไกลจนลืมไปว่า มันอยู่กับเราตลอดเวลา เราตามหาสิ่งหนึ่ง และผ่านสิ่งต่างๆมากมาย มองด้วยหางตา รู้สึกดีชั่วขณะ หลงลืมความรู้สึก แล้วก็รู้สึกกับสิ่งใหม่ไปเรื่อยๆ
เราแทบวัดความสุขของตัวเองไม่ได้เลย จำไม่ได้ว่า ช่วงเวลาไหนคือความสุขที่สุดจริงๆ ทุกอย่างดูรวมเป้นเดียวกัน มันกลิ้งจนกลมและหมุนวนไปมา ทั้งเรื่องดีและร้าย
หลายครั้งของการเดินทาง เราเดินทางมาไกล ไกลจนไม่รู้ว่ามันจะมีเส้นทางที่ไกลๆอีกไหม ไกลจนรู้สึกว่า เราอยากมีเส้นทางไกลๆให้ไปต่ออีกโดยไม่ได้ไขว้ขว้าให้มันต้องจบลง
หลายคำกล่าวที่ว่า มีคนเคยกล่าวว่า กลับกลายเป้นประโยคน่าเบื่อ คำคมมากมายจนจำไม่ได้ว่าใครกล่าว กลับทำอะไรเราไม่ได้อีกต่อไป ไม่ได้รู้สึกดีหรือแย่กับเรื่องพวกนั้น
มันก็แค่การเดินไปเรื่อยๆ แล้วสูญเสียไปเรื่อยๆ เราทำผู้คนหล่นหายไปจากชีวิต ผู้คนข้างทางทักทายเรา
การบอกลาดูมีค่ายิ่งให้จดจำ
